۲۱
آبان
شاید داستان های ناتموم زیادی داشتم و حتی برخی داستان های چند پست قبل هم ، اکثرشون ناتموم موندن ، اما دوست ندارم وبلاگ نویسی باشم که مثل بقیه در اوج خداحافظی کنم یا یهو همه چیز رو پاک کنم و یا برم و دیگه پشت سرم رو نگاه نکنم ،
گمونم هنوز 2-3 نفری هستن که گاهی سری بهم میزنن و شاید بگن که این پسره چی شد؟ کجا رفت ؟ چیکار کرد؟ برای دونستن پایان ماجرای این پسر ، باید برگشت به اون روزهایی که هنوز وبلاگ نویسی رو شروع نکرده بود و البته هنوز هم یک دوست از اون دوران براش مونده که گهگاه شاید به وبلاگش سر بزنه و این نشون میده که هنوز فراموش نشده و این جای امیدواریه.
دیگه مثل قبل حوصله خوندن یا نوشتن پست های خیلی طولانی رو ندارم ( قطع a3 مثلا ) و سعی میکنم یادداشت هام کوتاه و مختصر مفید باشه.
++ یادداشت های بعدی رمزیه و اگه کسی رمز رو خواست ، میتونه ازم درخواستش کنه .
۲۱
آبان
